نقد و بررسی بازی JUMP FORCE

نقد و بررسی بازی JUMP FORCE

"به قلم پرهام آقاخانی"

نقد این بازی براساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت پردیس‌گیم نوشته شده است.

JUMP FORCE یکی از بازی‌هایی بود که در کنفرانس مایکروسافت در E3 2018 نمایش داده شد؛ عنوانی در سبک فایتینگ که قرار بود کارکترهای سری‌های مختلف مجموعه‌ی Weekly Shonen Jump را در یک بازی واحد، روبروی یکدیگر قرار دهد. معرفی شدن چنین پروژه‌ی Crossover بزرگی، باعث شد تا طرفداران مانگا و انیمه و حتی سبک فایتینگ، در پوست خودشان نگنجند و بی صبرانه به انتظار بازی بنشینند. ولی حالا که بازی منتشر شده است، می‌توانیم بگوییم که این همه هایپ و انتظار ارزشش را نداشته است.

داستان JUMP FORCE از جایی شروع می‌شود که بر اثر یک اتفاق نامشخص، دنیای واقعی با دنیاهای Shonen Jump ترکیب شده و مکعب‌هایی مرموز با نام Umbras Cube که بسته به نیت انسان‌ها، توانایی‌های فراانسانی به آن‌ها می‌دهند، در سراسر جهان پدیدار می‌شوند. کارکتر بازیکن نیز (که کارکتر اصلی بازی است و همچنین قابل شخصی سازی است) یکی از انسان‌های معمولی است که به خاطر مورد هدف قرار گرفتن توسط حملات Frieza تا نزدیکی مرگ می‌رود، اما توسط یک Umbras Cube از مرگ نجات پیدا می‌کند و در ادامه نیز برای نجات دنیاها، به گروه Jump Force که اتحادی از انسان‌ها و کارکترهای سری Weekly Shonen Jump است، ملحق می‌شود. متاسفانه با این که داستان از پتانسیل فراوانی برای خلق لحظات جالب و به یاد ماندنی میان کارکترها بهره می‌برد و شروع مناسبی دارد، ولی از آن استفاده‌ی خوبی نشده است.

به عنوان اولین مورد، داستان بازی به شدت قابل پیش بینی است و می‌توانید بسیاری از وقایع آن را از مدت‌ها قبل، حدس بزنید. علاوه بر این، یک سری از وقایع مطرح شده در داخل داستان (مثل تلاش Boruto برای دلداری دادن به Izuku Midoriya) تنها در حد یک ایده باقی می‌مانند و اصلا پرداخت زیادی بر آن‌ها صورت نمی‌گیرد. چیزی هم که وضعیت را بدتر می‌کند، نحوه‌ی روایت همین داستان است. داستان بازی به تدریج روایت می‌شود و در طول هر مرحله یا می‌بایست به مصاف یکی از کارکترهای موجود در Rosterبازی بروید تا او را به تیم J-Force اضافه کنید، یا این که بارها و بارها با کارکترهای تکراری و Venomها روبرو شوید. این مسئله باعث شده که تعداد ماموریت‌ها به شدت افزایش یابد و در نتیجه، بخش داستانی آن قدر زیاد از حد کش می‌آید که از اواسط آن، دیگر رغبتی برای اتمامش برایتان باقی نمی‌ماند.

بدبختی اینجاست که حتی صفحات لودینگ هم مخل اعصابتان هستند! از نظر تعداد صفحات لودینگ موجود در بخش داستانی، بازی بسیار به Sonic 06 شباهت دارد و در استفاده از آن‌ها افراط شده است. هر بار که یک ماموریت جدید را قبول می‌کنید، با لودینگ مواجه می‌شوید تا یک کات سین خاص بارگذاری شود. بعد از اتمام آن کات سین (که می‌تواند چیزی در حد 5 ثانیه باشد!) با یک لودینگ دیگر مواجه می‌شوید تا مبارزه بارگذاری شود. بعد از اتمام مبارزه نیز با دو لودینگ دیگر مواجه می‌شوید که اولی کات سین انتهایی و دومی نیز هاب بازی را برایتان بارگذاری می‌کند و اگر بدشانسی بیاورید، مجبورید بعد از بازگشت به هاب نیز برای بارگذاری یک کات سین دیگر با یک صفحه لودینگ اضافه روبرو شوید! اگر هم در طول مبارزه شکست بخورید و بخواهید دوباره تلاش کنید، مجبورید که با یک صفحه لودینگ دیگر مواجه شوید!

موردی که مشکلات روایت داستانی را حتی بیشتر می‌کند، کات سین‌های بازی هستند. کات سین‌های بازی را می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: افتضاح. تمام کاری که کارکترها در طول این سکانس‌ها انجام می‌دهند، این است که یا مثل مجسمه سر جایشان می‌ایستند و یا از طریق یک سری انیمیشن فوق العاده خشک و بد شکل و بدون نشان دادن هیچ گونه احساسی بر روی صورتشان، به صحبت کردن با یکدیگر و کارکتر بازیکن می‌پردازند. حتی در بعضی مواقع هم می‌توانید شاهد این باشید که سازندگان به خودشان زحمت نداده‌اند تا به طراحی یک سری انیمیشن مورد نیاز بپردازند. موقعی هم که به کات سین‌های مربوط به مراحل می‌رسید، اوضاع خراب‌تر از قبل می‌شود؛ چون در این سکانس‌ها، نه تنها هیچ صداگذاری‌ای وجود ندارد، بلکه حتی لب‌های کارکترها هم تکان نمی‌خورد تا حداقل توهم صحبت کردنشان به مخاطب القا شود. اگر هم فکر می‌کنید که می‌توانید با رد کردن این کات سین‌ها از روایت بد و اتلاف وقتتان جلوگیری کنید، کاملا در اشتباه هستید؛ چون هیچ راهی برای Skip کردن آن‌ها وجود ندارد.

یکی از انیمیشن‌های فاجعه بار بازی… (منبع تصویر: MKIceAndFire – یوتیوب)

قبل از انتشار بازی، سبک هنری بازی مورد انتقادات فراوانی قرار گرفته بود؛ عده‌ای از این سبک انتقاد کرده و عده‌ای نیز با دفاع از آن، عنوان می‌کردند که سبک گرافیکی بازی به نوبه‌ی خودش بسیار مناسب است. اما حالا و پس از انتشار این عنوان، باید بگوییم که مورد دوم اصلا رخ نداده و بازی از این لحاظ، بسیار یادآور وضعیت Marvel vs Capcom: Infinite است. برای باری دیگر، شاهد این هستیم که سازندگان یک بازی مبتنی بر کمیک/مانگا خواسته‌اند تا ترکیبی از آن با واقعیت را ارائه داده و در این مورد، سعی شده تا نسخه‌ای واقعی شده از کارکترهای محبوب مجموعه‌ی Weekly Shonen Jump ولی با حفظ اصالت و خصوصیات آن‌ها، نشان داده شود. اما این مسئله در نهایت به ضرر بازی تمام شده و باعث شده نه تنها یک سری از کارکترها (و مخصوصا کارکترهای سری دراگون بال) شبیه اکشن فیگورهای پلاستیکی و واکس زده شده به نظر برسند و تضاد وحشتناکی با کارکترهای شخصی سازی شده‌ی بازیکن داشته باشند، بلکه در بعضی موارد مثل Blackbeard، فوق العاده هراس آور به نظر برسند. البته این شرایط در مورد کارکترهایی مثل ناروتو، ساسوکه، کاکاشی یا جوتارو که ظاهر انسانی‌تری دارند، صدق نمی‌کند و آن‌ها بهتر از بقیه هستند.

درست است که گرافیک واقع گرایانه به کارکترها ضربه‌ی بدی زده است، ولی این موضوع در مورد مکان‌ها صدق نمی‌کند و از این لحاظ، JUMP FORCE یک عنوان به شدت چشم نواز است. محیط‌های مبارزه به شدت رنگارنگ هستند و استفاده از جلوه‌های گرافیکی مختلفی همانند Reflection و موشن بلر، باعث شده تا آن‌ها فوق العاده زیبا به نظر برسند و در هر بار استفاده از حملات ویژه، کل محیط با افکت‌های تصویری خیره کننده پر شود. اما حیف که همین مورد، یکی از نقاط ضعف بازی را هم شکل داده است. متاسفانه JUMP FORCE تمرکز شدیدی بر استفاده از جلوه‌های گرافیکی (مخصوصا در هنگام استفاده از حملات ویژه) برای جذاب تر کردن گیم پلی دارد. در نتیجه بارها پیش می آید که در استفاده از این افکت‌ها و مخصوصا موشن بلر، افراط شده و محیط مبارزه تا مدت کوتاهی، غیر قابل مشاهده شود که اصلا اتفاق خوشایندی نیست.

حالا اجازه بدهید تا به مهم‌ترین بخش بازی یعنی گیم پلی بپردازیم. گیم پلی JUMP FORCE از نظر ساختار، شباهت زیادی به سری Dragon Ball Xenoverse دارد. قبل از شروع هر مبارزه می‌توانید سه کارکتر مختلف را انتخاب کنید تا در حین جنگیدن، بین آن‌ها سوییچ کنید و یا آن‌ها را برای انجام یک حرکت کمکی، به زمین فرا بخوانید. در طول مبارزات نیز می‌توانید با فشار دادن مداوم دکمه‌های X و Y یک زنجیره از حملات را بر روی حریف اجرا کنید، با دکمه‌ی B یک حرکت Grab را انجام دهید، با استفاده از دکمه LB به سمت حریف Dash کنید، با استفاده از دکمه RB به دفاع و جاخالی دادن بپردازید و در نهایت، با دکمه‌ی RT به شارژ کردن نوار انرژی بپردازید. هنگامی هم که بخواهید از حملات ویژه استفاده کنید، فقط کافیست تا دکمه‌ی RT را نگه داشته و یکی از دکمه‌های ABXY را بفشارید تا حمله مورد نظرتان اجرا شود. تا اینجای کار، مفاهیم گیم پلی واقعا ساده و قابل درک هستند. ولی باید چند نکته خاص را نیز به خاطر داشته باشید. اولین مورد این است که نوار جانی که در اختیار شما قرار می‌گیرد، در واقع نوار جان تیم شماست و نه هر شخصیت. دومین موردی هم که باید به آن توجه کنید، نوارهای Awakening و Dash/Dodge است. نوار Awakening در کنار تصویر هر شخصیت در HUD قرار دارد و زمانی که به 50 درصد برسد، می‌توانید یا با فشار دکمه R3 وارد حالت Awakened شوید و ضربات خودتان را قوی‌تر کنید یا این که از حمله‌ی ویژه‌ی چهارم (RT+A) استفاده کنید. نوار دوم نیز برای Dash و رهایی از کامبوهای حریف به کار می‌رود که به تدریج پر می‌شود و اگر خالی شود، توانایی انجام این دو حرکت را برای مدتی از دست خواهید داد.

در ابتدا، گیم پلی بازی فوق العاده پر هیجان و جالب به نظر می‌رسد؛ ولی پس از یکی دو ساعت، کم کم به این نتیجه می‌رسید که مبارزات دارند جذابیت خودشان را از دست می‌دهند. متاسفانه به خاطر این که بازی به جای ارائه سیستم‌های جالب، به ساده سازی شدید گیم پلی و تمرکز بر حرکات ویژه‌ی خوش ظاهر پرداخته است، بعد از مدتی فوق العاده تکراری می‌شود. علاوه بر این، بازی از مشکلات شدیدی در زمینه‌ی Balancing و هوش مصنوعی رنج می‌برد که باعث شده پیشروی در آن در بعضی مواقع، به کاری عذاب آور تبدیل شود. به عنوان مثال، ویژگی Awakening کمی عجیب طراحی شده و خیلی راحت با دو حمله‌ی Grab، می‌توان آن را تا 50 درصد پر کرده و حملات قدرتمند را در طول بازی اسپم کرد، یا این که اجرای بعضی از حملات ویژه (مثل حمله‌ی دوم Gaara) چند ثانیه‌ی کامل طول می‌کشد که باعث شده اصلا به صرفه نباشند. در زمینه‌ی هوش مصنوعی نیز، حریف‌ها یا خیلی احمق و یا خیلی حرفه‌ای ظاهر می‌شوند و به جای به چالش کشیدنتان، از تاکتیک‌های Cheapای همانند ضربات قدرتمندتر استفاده می‌کنند. مثلا میزان ضربه‌ی حمله‌ی چهارم آن‌ها از حمله‌ی خودتان قدرتمندتر می‌شود یا Frieza می‌تواند با یک حمله‌ی معمولی، چیزی حدود 70 درصد از نوار جانتان را خالی کند که اصلا عادلانه نیست!

متاسفانه مشکلات بازی به همین جا ختم نمی‌شوند. JUMP FORCE همچنین پر از انتخاب‌های سوال برانگیزی است که بدتر به تجربه‌ی آن لطمه زده‌اند. مثلا هاب اصلی دیگر خیلی بیش از اندازه بزرگ و خالی است و علیرغم وجود وسایل نقلیه برای حرکت در آن یا حضور بازیکن‌های آنلاین، باز هم وقت بازیکن را با جابجایی‌های طولانی، تلف می‌کند و منطق جالبی ندارد. یا این که بسته به مرحله‌ی انتخابی‌تان، توانایی انتخاب یک مبارز را از دست خواهید داد! اگر Dio را برای مبارزه انتخاب کنید، تمام مراحلی که در روز اتفاق می‌افتند از دسترستان خارج می‌شوند و بالعکس. این مسئله کاملا در تطابق با داستان سری JoJo's Bizarre Adventure و خون آشام بودن Dio است که قابل تحسین است؛ ولی در عوض می‌تواند بازیکن از دسترسی به یکی از کارکترهای اصلی‌اش محروم کند.

چیزی هم که آخرین ضربه را بر بدن بی جان JUMP FORCE وارد کرده است، کیفیت پایین پورت PC آن است. متاسفانه روی پلتفرم PC، این بازی از همان ابتدا بنای ناسازگاری با بازیکن را می‌گذارد و نشان می‌دهد که گویا پولیش مناسبی بر روی آن صورت نگرفته است تا مطابق با استانداردهای یک بازی PC باشد. بعد از این که این عنوان را اجرا می‌کنید، با یک منوی آغازین خشک و خالی روبرو می‌شوید که تنها اجازه‌ی شروع یا خروج از بازی را به شما می‌دهد. بعد از شروع نیز، بازی به صورت اتوماتیک تمام تنظیمات گرافیکی را بر روی ULTRA تنظیم کرده و تا حداقل 30 دقیقه‌ی دیگر و رسیدن به Hub اصلی، اجازه‌ی تغییر تنظیمات را به شما نمی‌دهد! در نتیجه اگر سیستمتان توانایی اجرای بازی با تنظیمات Recommended را نداشته باشد، بدون مقادیر فجیعی از لگ، افت فریم و اتلاف وقت، نمی‌توانید به منوی تنظیماتی برسید و تنها راهی که دارید، این است که به صورت دستی به تغییر فایل‌های تنظیماتی انجین آنریل 4 بپردازید.

بازبینی تصویری:

بخش شخصی سازی کارکتر، عمق خوبی دارد؛ اما محدودیت‌هایی مثل نبود امکان انتخاب رنگ لباس را جلوی پای بازیکن می‌گذارد.

شما همچنین می‌توانید با خرید توانایی‌های مختلف و استفاده از آن‌ها، حرکات ویژه و توانایی‌های کارکترتان را نیز شخصی سازی کنید.

Explain it in plain English even though all of us speak Japanese

شاید باورتان نشود، ولی Ryuk هیچ صداگذاری‌ای ندارد و کاملا صامت است!

مصداق بارز زیاده روی در استفاده از افکت‌های گرافیکی. در این تصویر، از Rasengan ناروتو استفاده شده است.

Loading screens, loading screens everywhere

برای اتصال به سرورهای بازی تلاش نکنید. آی پی‌های ایران از دسترسی به سرورهای بازی محروم هستند.

نکات مثبت:

راستر بزرگ و متنوع

گرافیک تکنیکی چشم نواز

حملات ویژه‌ی فوق العاده جذاب و سینماتیک

صدمه دیدن مدل‌ها در حین مبارزه

کیفیت خوب موسیقی‌ها

نکات منفی:

نبود امکان تغییر تنظیمات تا زمان اتمام بخش آموزشی در نسخه‌ی PC

داستان قابل پیش بینی و طولانی با روایت بد

کات سین‌های غیر قابل رد کردن

فقدان انیمیشن‌های مناسب

گرافیک و سبک هنری بسیار بد

تکراری شدن گیم پلی پس از مدتی کوتاه

زیاده روی در استفاده از برخی افکت‌های گرافیکی

برخی انتخاب‌های عجیب در طراحی بازی

ازدیاد صفحات لودینگ

موسیقی‌ها به یاد ماندنی نیستند و احتمالا در طول گیم پلی هم متوجه وجودشان نخواهید شد

و در پایان

بعد از انجام JUMP FORCE، نمی‌توان این حس که ساخت بازی ناقص مانده و یا عجله‌ای ساخته شده را از ذهن بیرون کرد. در ابتدا، بازی سرگرم کننده و مشکلاتش قابل نادیده گرفتن به نظر می‌رسند؛ اما هر چقدر بیشتر و عمیق‌تر به بررسی آن می‌پردازید، بیشتر می‌توانید متوجه شوید که چقدر پر مشکل است. JUMP FORCE پولیش نشده، نامطلوب و تکراری است و مطمئنا عنوان خوبی برای جشن گرفتن سالگرد 50 سالگی Weekly Shonen Jump نیست.

Verdict

After playing JUMP FORCE, I can't shake the feeling that it looks unfinished and/or rushed. At first, it looks fun and the problems look forgivable; but the more you dig deep into it, the more you can see how severely flawed it is. JUMP FORCE is unpolished, unimpressive, repetitive and definitely not a good game to celebrate Weekly Shonen Jump's 50th anniversary with it.

Final Score: 4 out of 10 – PC Version