انیمه همان انیمیشن ژاپنی است که از اوایل قرن بیستم وجود داشته اما تنها در چند دهه اخیر فراتر از ژاپن محبوبیت یافته است. سبک خاص انیمیشن ژاپنی که دیگر با نام انیمه شناخته می شود در دهه ۱۹۶۰ میلادی و به لطف کارهای اوسامو تزوکا که اولین سریال انیمه تلویزیونی را با نام «سه داستان» (Three Tales) ساخت در ژاپن مورد توجه عموم قرار گرفت. در طی دهه ها پس از ساخت این سریال، محبوبیت انیمه به شکل باورنکردنی افزایش یافته و شرایط را برای تنوع گرایی در این ژانر فراهم کرد.
«حمله به تایتان» (Attack on Titan) و «آکادمی قهرمان من» (My Hero Academia) دو مورد از محبوب ترین و مشهورترین انیمه های سریالی سال های اخیر هستند. با این وجود هنوز هم باور عمده مردم بر این است که محتوا و داستان انیمه برای مخاطبان جوان و به طور ویژه کودکان و نوجوانان است زیرا ساختار آن انیمیشن است. این باور غلط تنها مربوط به انیمه نبوده و ادعایی کلی تر وجود دارد مبنی بر اینکه هرگونه نمایش تصویری انیمیشن برای مخاطبان بزرگسال مناسب نیست. با این وجود نمونه های متعددی از انیمیشن هایی وجود دارد که با توجه به محتوایشان برای بزرگسالان ساخته شده و یا ایده ها، لطیفه ها، لحظات و پیام هایی در آن ها وجود دارد که صرفاً برای بزرگسالان قابل درک بوده و آن ها را هدف گرفته است.
این موضوع تنها محدود به انیمیشن های اخیر استودیو پیکسار نبوده و انیمه های ژاپنی نیز محتواهایی برای مخاطبان بالغ در خود دارند. دلایل بسیاری برای این ادعا که انیمه صرفاً برای کودکان ساخته نشده وجود دارد. انیمه های مشهوری مانند «یو- گی-اوه» (Yu-Gi-Oh) و «ناروتو» (Naruto) در گذشته عناصر بسیار بالغی را مورد بررسی قرار داده اند اما هنوز هم به طور ویژه برای مخاطبان جوان ساخته شده اند. با این وجود، ژانر انیمه متعهد به ساخت محتواهایی برای بزرگسالان است که حاوی مفاهیمی است که تنها برای بزرگسالان قابل درک بوده و آن ها را هدف گرفته است. یک دلیل عمده برای اینکه چرا مفهوم کودکانه بودن انیمه ها واقعیت ندارد این است که بخش قابل توجهی از انیمه ها برای مخاطبان بزرگسال ساخته می شود.
حتی خارج از این برنامه های بزرگسالانه نیز، چندین سریال انیمه دارای محتواهایی خاص هستند که درک آن ها برای مخاطبان جوان تر امکان پذیر نیست. انیمه هایی که در آن ها به صورت فرعی و لایه ای به مباحثی مانند مصرف مشروبات الکلی، مواد مخدر و خشونت مفرط پرداخته می شود بدون شک برای قشر نوجوان و کودک ساخته نشده و دستکم به صورت نسبی مخاطب بزرگسال را نشانه رفته اند. همچنین انیمه می تواند موضوعات پیچیده و مهمی را مورد بحث قرار دهد که مخاطبان جوان تر توان برقراری ارتباط با آن ها را ندارند. برای مثال، انیمه «دفتر مرگ» (Death Note) و «رقص مرگ» (Death Parade) نمونه های واضحی از این بن مایه های سنگین و بزرگسالانه هستند که در قالب انیمه ارائه شده است.
«دفتر مرگ» به این موضوع می پردازد که آیا هر کسی این حق را دارد که در مورد مرگ یا زنده ماندن دیگران تصمیم بگیرد و «رقص مرگ» نیز به روح افرادی می پردازد که در زندگی پس از مرگ مورد قضاوت قرار می گیرند. فارغ از این بن مایه های داستانی، انیمه هایی مانند «زمان حوا» (Time of Eve) سوال هایی اخلاقی را مطرح می کند، مانند حقوقی که یک ربات انسان نما می تواند داشته باشد. با ترکیب این بن مایه ها و لحظاتی برای بزرگسالان، انیمه بدون شک رسانه های منحصر به کودکان و نوجوانان نخواهد بود.
بیشتر بخوانید: ۷ سریال انیمه دیدنی برای کسانی که چیزی در مورد این ژانر نمی دانند
نوشته چرا باور عمومی مبنی بر کودکانه بودن محتوای انیمه نادرست است؟ اولین بار در روزیاتو پدیدار شد.
