بهترین و بزرگ ترین خوانندگان تاریخ موسیقی راک؛ از «بونو» تا «فردی مرکوری»

خواننده ها معمولاً شناخته شده ترین و مهم ترین عضو گروه های موسیقی هستند که بیشتر از دیگر اعضای گروه به چشم می آیند. از آن جایی که این عضو از گروه که با عنوان ترانه سرای اصلی یا با اصطلاح موسیقایی frontman که مرد اول گروه است شناخته می شوند معمولاً بدون آلت موسیقی بوده و عمدتاً تنها وظیفه خوانندگی را بر عهده دارند، باید از صدایشان برای انتقال احساس آهنگ به مخاطب استفاده کرده و با جست و خیز در طول و عرض صحنه وی را به وجد بیاورند.

مهم نیست که دیگر اعضای گروه و نواخت هایشان تا چه اندازه خوب باشد، این ترانه سرای اصلی گروه است که نقش فاکتور جادویی را بازی کرده و نگاه و توجه حاضران را به صحنه ثابت نگه می دارد. از طریق انتقال احساس موسیقایی به مخاطب، این مرد اول گروه است که باعث می شود اجراها چیزی فراتر از تنها یک آهنگ و موسیقی به نظر برسند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با تعدادی دیگر از برترین و بزرگ ترین خوانندگان تاریخ موسیقی راک آشنا کنیم.

برای مطالعه قسمت اول این مطلب می توانید از این لینک استفاده کنید.

۵- بونو- گروه U2

در اواخر دهه ۷۰ میلادی، بخش بزرگی از صحنه موسیقی بریتانیا را حرکات نمایشی و از پیش برنامه ریزی شده اشباع کرده بود. در شرایطی که محبوبیت موسیقی پانک در حال تضعیف بوده و موج نوی موسیقی نیز دیگر شور و شوق گذشته را نداشت، صحنه موسیقی پساپانک باعث ظهور خوانندگانی شد که اگر چه فوق العاده بودند اما بیشتر بر روی ابراز احساسات و مشکلات عاطفی شان تمرکز داشتند تا سرگرم کردن مخاطب هایشان. سپس از دل دوبلین، یک نیروی راک فرهنگی به نام U2 بیرون آمد. موسیقی گروه U2 که در سال ۱۹۸۰ به یکباره به شهرت رسید، جرعه ای زندگی بخش برای همه کسانی بود که تشنه موسیقی راک خالص بودند.

در طول دهه ۸۰، آلبوم هایی مانند «War» و «The Joshua Tree» ترکیبی از آنچه بودند که همه از موسیقی راک انتظار داشتند. در روی صحنه در اجراهای زنده، بونو کسی بود که این احساسات را به سطحی بسیار بالاتر منتقل می کرد. او در اجراهای زنده خود با حرکاتش، رابطه ای نزدیک و احساسی با حاضران برقرار می کرد که عرفانی جلوه می کرد. به محض اینکه گروه U2 ظهور کرد، همه طرفداران موسیقی راک دریافتند که شرایط و احوال این سبک برای همیشه دستخوش تغییر شده است. علاقه و اشتیاق بونو نسبت به هنرش باعث خلق یک نمایش راک ساده شده که در چشم مخاطب بیشتر به یک جریان فرهنگی افسانه ای شبیه بود.

۴- دیوید لی راث- گروه Van Halen

دهه ۷۰ بدون شک دوران اوج خوانندگان اصلی موسیقی راک بود که با نمایش ها و جست و خیزها بسیار سنگینی از جامعه راک همراه بود. از مارک بولان تا دیوید بووی، همه در حال جابجا کردن محدودیت ها در زمینه کارهایی که یک خواننده می توانست روی صحنه انجام دهد بودند. با به شهرت رسیدن گروه Van Halen، موسیقی راک اولین ترانه سرای اصلی قابل توجه خود را در دیوید لی راث یافت. در استودیو صدای حزن انگیز راث کاریزمایی غیرقابل انکار ایجاد می کرد که نمونه اش را می توان در آهنگ های «You Really Got Me» و «Dance the Night Away» یافت. وقتی که راث از محدودیت های استودیو رها می شد، مانند محبوب ترین میهمان یک پارتی پرجنب و جوش به صحنه حمله می کرد.

در واقع، عملکرد راث در روی صحنه باعث می شد که هر اجرا به بهترین پارتی روی زمین برای حاضران تبدیل شود. اما وی همینجا متوقف نمی شد و با حرکاتش و آن سربندها و شمشیرهایش حرکاتی خیره کننده و متفاوت را انجام می داد. این حرکات او بدون شک خطرناک جلوه می کرد اما همزمان موجی از هیجان و آشوب در میان حاضران ایجاد می کرد. در دوران حضورش در گروه Van Halen، دیوید لی راث با هر نُتی که می خواند، نگاه و گوش مخاطبان به خود و صحنه را ثابت نگه می داشت.

۳- استیون تایلر- Aerosmith

استیون تایلر هنرمندی است که وقتی پای اجراهای زنده به میان می آید بسیار طبیعی عمل می کند. او که در گروه های قبلی اش به عنوان درام زن فعالیت می کرد، در گروه موسیقی Aerosmith اصرار داشت که به عنوان ترانه سرای اول و اصلی گروه فعالیت کند. او همراه با دیگر اعضای گروه توانست موسیقی هارد راک را به شکلی جدید به توده های طرفدار این سبک موسیقی عرضه کند. با جیغ های استراتوسفری اش، تایلر یک سرگرم کننده و شومن واقعی برای گروه خود بود که خودنمایی هایی غیر قابل انکارش هر باری که گروه اجرای زنده داشت، همه را میخکوب می کرد. چه زمانی که پشت میکروفون می خواند و چه زمانی که اجرایش را پشت پیانو انجام می داد، موسیقی راک اند رول تایلر رعشه بر اندام جوانان آمریکایی می انداخت.

قدرت کنترلی خارق العاده تایلر نیز یک فاکتور بسیار مهم و کلیدی در اطمینان از کارکرد کامل و تمام سیلندر گروه در اجراهای پشت سر هم بود. وی برخلاف بسیاری از دیگر خوانندگان که پس از مدتی قدرت صدایی خود را از دست می دهند همان رویکرد صدایی همیشگی اش را در مدت ۴۰ سال تداوم بخشید و به نظر می رسد که هیچ پایانی برای هیولای جیغ کشیدن وجود ندارد.

۲- میک جَگر- گروه The Rolling Stones

در دوران شکل گیری موسیقی راک، سخت بود که در مورد اولین مرد اول گروه های راک اند رول صحبت کرد. در حالی که هنرمندان منفردی مانند لیتل ریچارد و چاک بری توجه مخاطبان را به خود جلب کرده بودند، در گروه هایی مانند بیتلز، هر یک از اعضای گروه حضور و شهرتی نسبتاً یکسان در میان طرفداران خود داشته و به یک اندازه مورد توجه قرار می گرفتند. در شرایطی که موسیقی بریتانیا دنیای موسیقی را فتح کرد این میک جگر از گروه The Rolling Stones بود که به موسیقی راک جنبه متفاوتش را بخشید. با هر آهنگ، سبک خوانندگی جگر در هر نُتی که می خواند انرژی بی سابقه ای را منتقل می کرد. با گذشت زمان، اجراهای زنده او روی صحنه حیرت انگیز شده و حرکاتش روی صحنه بیش از پیش مخاطب را به هیجان می آورد.

از آنجایی که جگر هنگام اجرا هیچ آلت موسیقی در دست نداشت، جگر سبکی از خرامیدن و جست و خیز روی صحنه را ابداع کرد که به جزئی جدایی ناپذیر از موسیقی راک اند رول تبدیل شد. بعد از ظهور Rolling Stones بود که موسیقی راک اند رول به چیزی فراتر از یک سبک موسیقی محبوب کودکان تبدیل شد. این موسیقی جدید هنوز هم بامزه و هیجان انگیز بود اما چیزی پیچیده و تاریک در زیر نمای سطحی آن قرار داشت که نتیجه مشارکت Rolling Stones بود. میک جگر، اکنون با بیش از نیم قرن تجربه در موسیقی راک اند رول، جایگاه خود را به عنوان یک افسانه زنده در سبک موسیقی راک تثبیت کرده که حرکات و رفتارش در اجراهای زنده، استانداردهایی برای دیگر خوانندگان موسیقی راک بنیان نهاد.

۱- فردی مرکوری- گروه Queen

شاید کمتر کسی علاقمند به موسیقی راک باشد که با قرار گرفتن فردی مرکوری در صدر این فهرست مخالف باشد. اگر چه پیش از گروه Queen نیز ترانه سراهای اصلی قابل توجهی وجود داشتند اما مرکوری ایده اینکه صدای یک گروه باید چه ظاهر و نوایی داشته باشد را به اوج کمال خود رساند. از پوشیدن لباس های خاص تا صدای مسحور کننده اش، مرکوری در هر اجرای خود به شکلی بی سابقه مخاطبان را جادو می کرد. در حالی که دیگر خوانندگان به یک تردستی و نمایش برای تثبیت جایگاه خود در چشم مخاطبان نیاز داشتند، شخصیت مرکوری این توانایی را به او می داد که کنترلی کامل و بی سابقه بر جمعیت داشته باشد.

حتی زمانی که پشت پیانویش قرار داشت، مرکوری همچنان به موجودی فراانسانی، سراسیمه و اندیشناک شبیه بود که آماده رها شدن است و این اتفاق زمانی رخ می داد که مرکوری بار دیگر میکروفونش را در دست می گرفت. برای کسانی که کمتر با مرکوری و Queen آشنا هستند، اجرای گروه در Live Aid در سال ۱۹۸۵ بهترین گزینه برای درک اوج موسیقی راک اند رول است، جایی که مرکوری با مخاطبان خود بازی کرده و همزمان وقتی که پای آواز خواندن به میان می آید هیچگاه کنترل کامل خود بر ترانه های گروه را از دست نمی دهد. دیو گرول (نوازنده و خواننده مشهور گروه های نیروانا و فو فایترز) روزگاری گفته بود که با تماشای دو نفر یاد گرفته جمعیت حاضر در اجراهای زنده گروه را به کنترل خود درآورد: فردی مرکوری و پاپ. فردی مرکوری این توانایی را داشت که جمعیت حاضر را در قالب یک هویت واحد به یکباره به وجد آورده و از زمین بلند کند.

بیشتر بخوانید: ۱۰ واقعیت جالب و شنیدنی در مورد گروه موسیقی «متالیکا» که احتمالاً از آن ها بی خبر بودید

نوشته بهترین و بزرگ ترین خوانندگان تاریخ موسیقی راک؛ از «بونو» تا «فردی مرکوری» اولین بار در روزیاتو پدیدار شد.