نقد و بررسی بازی BlazBlue: Cross Tag Battle
"به قلم پرهام آقاخانی"
در دنیای بازی‌های فایتینگ، عناوین Crossover از محبوبیت خارق العاده‌ای نسبت به سایر عناوین این ژانر برخوردار هستند و دلیل آن هم این است که طرفداران بالاخره می‌توانند شاهد تقابل کارکترهای دنیاها و فرنچایزهای مختلف با یکدیگر باشند. ولی معمولا این Crossoverها در سطح حداکثر دو فرنچایز/دنیا باقی می‌مانند؛ چون هر چقدر که تعداد فرنچایزهای موجود در یک عنوان بالاتر می‌رود، مسائل حقوقی بیشتری نیز بر سر راه سازندگان پدیدار می‌شود. به همین خاطر، BlazBlue: Cross Tag Battle (به اختصار: BBTAG) به خاطر ترکیب کردن 4 فرنچایز مختلف (و به زودی 5 فرنچایز)، عنوانی خارق العاده محسوب می‌شود. اما برخلاف بسیاری از این عناوین، این عنوان از همان اوایل معرفی‌اش با جنجال‌های بسیاری روبرو شد؛ از بحث‌های فراوان بر سر سیستم مبارزه‌ی ساده شده‌اش گرفته تا انتقادات بی پایان نسبت به کارکترهای موجود در بازی و نحوه‌ی استفاده از DLC. حالا که بازی در دستان ما قرار گرفته است، می‌خواهیم ببینیم که آیا بازی علیرغم تمام این انتقادات، توانسته عنوان موفقی باشد یا نه.
داستان این بازی به هیچ عنوان Canon نیست و ادامه‌ای بر هیچ یک از سری‌ها محسوب نمی‌شود. کارکترهای مختلفی از سری‌های موجود در این بازی، به ناگهان به یک محیط عجیب منتقل می‌شوند و صدایی به آن‌ها می‌گوید که آن‌ها اکنون مجبور هستند تا در یک تورنومنت مبتنی بر مبارزات 2 برابر 2 شرکت کنند تا بتوانند آیتم خاصی که در اختیار دارند را به مقصد رسانده و به دنیای اصلی‌شان باز گردند. داستان بازی اصلا خودش را جدی نمی‌گیرد و به هیچ عنوان درگیر کننده و یا خیلی جذاب نیست؛ ولی از حق نگذریم، نه تنها دوبله‌ی انگلیسی کارکترها در یک کلام، خارق العاده است، بلکه دیالوگ نویسی‌های آن هم خیلی خوب صورت گرفته است و بنابر میزان آشنایی‌تان با کارکترها و فرنچایزهای موجود در این بازی، لحظات سرگرم کننده‌ی بسیاری در آن پیش می‌آیند.
ولی این بخش از یک سری مشکلات بزرگ رنج می‌برد. اولین مورد، طول این بخش است که در چیزی کمتر از 1 ساعت می‌تواند به پایان برسد. مشکل دوم نیز این است که سکانس‌های مکالمه‌ی بخش داستانی، اصلا آن ظرافت و کیفیت سکانس‌های VN سری BlazBlue را ندارند و تنها از همان تصاویر تبلیغاتی کارکترها با کمی تغییرات در حالات صورتشان استفاده شده است که اصلا جالب به نظر نمی‌رسند. مثلا برخی شخصیت‌ها تا انتهای مکالمه، همان طور یک پا در هوا باقی می‌مانند یا Hyde در حالی که شمشیرش را مشخصا در دست گرفته است، آن را با یک افکت تار شدن صفحه و بدون تغییر تصویرش، احضار می‌کند! نمی‌خواهیم بگوییم که حتما سازندگان می‌بایست کیفیتی همانند سری BlazBlue را در این بخش ارائه می‌دادند و اجزای متحرکی برای چهره‌های کارکترها طراحی می‌کردند، ولی آیا نمی‌توانستند یک سری تصویر کاملا ثابت (چیزی که در سکانس‌های مکالمه‌ی بازی‌های تمام فرنچایزهای موجود در این بازی، شاهدشان بوده‌ایم) را در این سکانس‌ها قرار دهند تا اینقدر مکالمات عجیب و غریب به نظر نرسند و در سطح سایر بازی‌های این سازنده قرار گیرند؟
در بحث مبارزان قابل بازی، اصلا شاهد وضعیت خوبی نیستیم. نه تنها نیمی از 40 مبارز موجود در این بازی پشت DLC قفل شده‌اند (به یاد داشته باشید که قیمت این بازی بدون DLC و در حالت معمولی، حدود 50 دلار است!)، بلکه حتی معلوم نیست که انتخاب این شخصیت‌ها با چه منطقی صورت پذیرفته است. نه تنها امثال Nu و Mai به لیست مبارزان راه پیدا کرده‌اند و هیچ خبری از کارکترهای به شدت پرطرفداری همچون Bang Shishigami نیست، بلکه حتی سازندگان از مجموعه‌ی RWBY به عنوان فرنچایز چهارم موجود در این بازی استفاده کرده‌اند. آیا نمی‌شد که از یک فرنچایز دیگر به جای RWBY که همه پسند نیست، استفاده کرد؟ مثلا Skullgirls یا Melty Blood و یا حتی Double Dragon! هر چه باشد، Arc System Works اکنون مالکیت سری Double Dragon را در اختیار دارد. به نظرتان آیا جالب نمی‌شد اگر می‌توانستیم بیلی، جیمی، ماریان یا حتی Abobo و Skullmageddon را داخل این عنوان ببینیم؟ اوضاع وقتی بدتر می‌شود که می‌بینید تعدادی از کارکترهای DLC همانند Carmine و یا Kanji، کاملا داخل بخش داستانی بازی حضور دارند ولی به هیچ عنوان قابل بازی نیستند!
از طرفی دیگر، اضافه شدن یک سری کاملا جدید به بازی، باعث شده تا وضعیت گرافیکی نامناسب آن، بیشتر از قبل به چشم بیاید. فقط کافیست که بازی را با یک رزولوشن بالا اجرا کنید و وارد یک مبارزه با حضور شخصیت‌های RWBY علیه شخصیت‌های سری‌های دیگر شوید تا فکتان از تعجب به زمین بچسبد. متاسفانه به خاطر این که به غیر از اسپرایت‌های کارکترهای RWBY، هیچ اسپرایت دیگری نو نیست، تفاوت وحشتناکی در کیفیت طراحی کارکترها وجود دارد و مخصوصا کیفیت کارکترهای BlazBlue، واقعا بد است. مشکلات گرافیک بازی وقتی حادتر می‌شود که متوجه می‌شوید در پلتفرم PC، نه تنها نمی‌توانید رزولوشن بازی را به درستی تنظیم کنید و باید حتما به دانلود ماد روی بیاورید، بلکه بازی نیز بهینه سازی مناسبی ندارد و در کمال تعجب، حتی HUD بازی می‌تواند مسبب افت فریم در آن باشد.
از نظر گیم پلی، سیستم مبارزه‌ی BBTAG تقریبا به مود Stylish در بازی‌های Guilty Gear Xrd و BlazBlue Central Fiction شباهت دارد؛ البته با این تفاوت بزرگ که باید حتما از تیمی شامل دو کارکتر استفاده کرد. هر کدام از کارکترهای قابل بازی، دو Combo String دارند که با فشردن پشت سر هم دکمه‌های A و B انجام می‌شوند و ضربات از پیش تعیین شده‌ای را به حریف وارد می‌کنند. البته در صورت ترکیب این دکمه‌ها، تغییر خاصی در این ضربات ایجاد نمی‌شود و تنها می‌توان در حین انجام آن‌ها، از حرکات ویژه استفاده کرد. دکمه‌ی C به مکانیک Clash اختصاص یافته است که یک حمله‌ی تاخیر دار است و در صورت برخورد آن، کارکتر وارد کننده‌ی ضربه به همراه کارکتر دوم (در صورت قابل استفاده بودن) ضربات سینماتیک مهلکی را به حریف وارد می‌کنند. همچنین می‌توان با استفاده از این دکمه و مصرف مقداری از نوار انرژی، نسخه‌های قدرتمندتری از حرکات ویژه را انجام داد. دکمه‌ی D برای تغییر کارکتر مورد استفاده به کار می‌رود تا بتوان جان قرمز کارکترها را بازیابی کرد و در نهایت، دکمه‌ی P برای فراخواندن کارکتر دوم به داخل زمین و انجام یک حمله‌ی خاص به کار می‌رود که بسته به جهت فشرده شده در حین فشردن این دکمه، نتایج متفاوتی را در بر خواهد داشت.
در کل می‌توان گفت که با این که سیستم مبارزه‌ی بازی بسیار ساده شده است، ولی به طرز غافلگیرکننده‌ای، عمق نسبتا خوبی در آن وجود دارد. مثلا میتوانید در حین انجام یک کامبو، کارکترتان را تعویض کنید، هر دو کارکترتان را به صورت همزمان به زمین مبارزه فرابخوانید یا بعد از انجام یک حمله‌ی ویژه، کارکتر دومتان را برای یک حمله‌ی دیگر، وارد مبارزه کنید. میزان کارهای مختلفی که میتوانید در این بازی انجام دهید، واقعا زیاد است و دیدن هرج و مرجی که مقابل چشمانتان ایجاد می‌شود، واقعا لذت بخش است. اما باز هم یک جای کار می‌لنگد. با این که دیدن هرج و مرج ایجاد شده روی صفحه، لذت بخش است، ولی نه تنها این لذت اصلا برای کسانی که با متدهای کنترلی این سبک و مخصوصا نسخه‌های پیشین سری BlazBlue خو گرفته بودند، راضی کننده نیست، بلکه حتی کاربران عادی نیز بعد از مدتی ممکن است اشتیاق خود نسبت به بازی را از دست بدهند. هر چه باشد، این کاربر نیست که در حال اجرای کامبوهاست، بلکه او در حال Button Mashing است و این بازی است که دارد این کار را انجام می‌دهد. به عبارت دیگر، تمام آن لذت خودیادگیری و خلق کامبوهای پیچیده از بین رفته است. اوضاع وقتی بدتر می‌شود که متوجه می‌شوید سازندگان حتی به فعالیت‌های متداول این سبک نیز رحم نکرده‌اند و نه تنها کارکترها فقط می‌دوند و چیزی به نام راه رفتن در بازی وجود ندارد، بلکه حتی با انجام حرکت Grab، در جا این کار را انجام نمی‌دهند و به صورت اتوماتیک به سمت حریف می‌دوند تا او را بگیرند! این دیگر ساده سازی بازی نیست، بلکه به عنوان از بین بردن کوچک‌ترین چالش‌ها و ناتوان فرض کردن بازیکنان قلمداد می‌شود!
در نهایت به محتویات بازی می‌رسیم و اینجاست که کار حتی خراب‌تر از قبل می‌شود. کسانی که به تجربه‌ی عناوین معرفی شده در این عنوان همانند سری BlazBlue و UNIEL پرداخته باشند، به خوبی می‌دانند که بخش گالری آن بازی‌ها چقدر غنی است؛ چون می‌توانستید به بازگشایی طرح‌های هنری و فن آرت‌ها، قالب‌های رنگی جدید برای کارکترها، موسیقی‌های جدید و یا تست‌های صوتی صداگذاران اقدام کنید. حالا این بازی تقریبا هیچ کدام از آن‌ها را ندارد! اکنون واحد پولی بازی فقط برای خرید قالب‌های رنگی جدید و یک سری آیتم برای بخش آنلاین استفاده می‌شود و بخش گالری تنها شامل تصاویر رندر شده‌ی کارکترها، تصاویر بخش داستانی، دو پوستر و همچنین ویدئوی آغازین و Credits بازی می‌شود که به صورت خودکار باز می‌شوند؛ همین!
این مشکل حتی به مودهای قابل بازی این عنوان نیز سرایت کرده است و در کمال تعجب، تمام محتویات آفلاین آن در عرض 4 ساعت به اتمام می‌رسند! هیچ خبری از مودهای بسیار زیادی که در سری BlazBlue شاهد آن‌ها بودیم نیست و فقط میتوانید به 4 مود داستانی، Survival، مبارزه Versus و بخش تمرینی دسترسی داشته باشید. حتی بازی دارای هیچ بخش آرکیدی هم نیست که با توجه به وجود سه بخش آرکید جداگانه در BlazBlue: Central Fiction (!) و همچنین واکنش‌های به شدت منفی‌ای که نبود این مورد برای بازی Street Fighter V ایجاد کرد، واقعا حرکت عجیبی از سوی سازنده محسوب می‌شود و کاملا در تضاد با هدف آن‌ها که جذب مخاطب عادی است، می‌باشد. از طرفی دیگر، با این که بخش آنلاین بازی کیفیتی قابل قبول دارد، ولی در کمال تعجب، نسخه‌ی PC باری دیگر از قفل منطقه‌ای برای مبارزات آنلاین بهره می‌برد و تنها راه حل آن نیز همان استفاده از ماد، و یا تغییر ریجن دانلود استیم است که اصلا و بعد از بارها تکرار شدن چنین وضعیتی، قابل قبول نیست.
بازبینی تصویری:
!LANGUAGE
منوی انتخاب مبارزان اصلا طراحی مناسبی ندارد و خیلی شلخته است؛ مخصوصا در حالت Versus
برای درک وضعیت خراب اسپرایت‌ها، روی این تصویر کلیک کنید و خودتان کیفیت‌ها را مقایسه کنید
لابی اصلی بازی که البته جنبه‌ای کاملا تزئینی دارد و بیشتر برای نشان دادن ویژگی‌های بخش آنلاین آن استفاده می‌شود
تمام محتویات تک نفره‌ی بازی در یک تصویر (دو مورد آخری را فاکتور بگیرید)…
طبق سنت همیشگی سری BlazBlue، اگر خوب دقت کنید، میتوانید اشاره‌های جالبی را در این بازی هم پیدا کنید
نکات مثبت:
صداگذاری انگلیسی بسیار خوب کارکترها
امکان تنظیم صداگذاری برای هر کارکتر
برخی اشاره‌های جالب
نکات منفی:
نبود یک سری تنظیمات گرافیکی مورد نیاز
مشکلات فنی متعدد
نبود محتویات کافی و مخصوصا مود آرکید
کیفیت بسیار بد اسپرایت‌های اکثر مبارزان
سیستم جدید مبارزه، زیاد از حد ساده شده است
قفل بودن اکثر مبارزان و محتویات به خاطر DLCها
وجود قفل منطقه‌ای برای بخش آنلاین
سخن آخر: BlazBlue: Cross Tag Battle بازی بدی نیست و سریع، روان و سرگرم کننده است. ولی در نهایت، لذت بردن از آن کاملا به سلیقه‌ی بازیکنانش بستگی دارد. اگر این اولین باری است که به انجام یک بازی فایتینگ می‌پردازید و یا دوست ندارید از مکانیک‌های پیشرفته استفاده کنید، در این صورت حسابی خوش می‌گذرانید. اما اگر کنترل‌های تکنیکی را به همراه همان مقدار از محتویات و کیفیتی که در نسخه‌های پیشین سری BlazBlue وجود داشتند را ترجیح می‌دهید، در این صورت کاملا ناامید خواهید شد.
Verdict
BlazBlue: Cross Tag Battle is not a bad game; It's fast, fluid and entertaining. But in the end, enjoying it depends on players' taste. If this is your first time trying a fighting game or you don't want complex mechanics, then you will have a lot of fun. But if you prefer technical controls and the same amount of content and quality that was available in the past BlazBlue titles, you will be utterly disappointed
Score: 5 out of 10 – PC Version
